życie wspólne

"Życie Zgromadzenia naszego na podwójnej podstawie się opiera: Tłem , duszą jego - modlitwa, duch wewnętrzny; wyrazem na zewnątrz tego ducha - czyn, praca. Jedno bez drugiego być nie może: bez ducha wewnętrznego, bez pracy nad sobą i uświęcenia się, czyn byłby martwy, niemiły Bogu, a modlitwa bez czynu - próżna. Więc jedno i drugie, jak wchodzi w zadanie Zgromadzenia, tak jest obowiązkiem każdej z nas." /bł. Matka Marcelina Darowska/

Cechą charakterystyczną naszego wspólnotowego życia jest duch rodzinny przejawiający się w takich dziedzinach jak:

• MODLITWA (wspólna medytacja, modlitwa brewiarzowa, Msza św. konwentualna, adoracja, modlitwa różańcowa, wspólnie przeżywane ośmiodniowe rekolekcje)

• CELEBRACJA ŚWIĄT I UROCZYSTOŚCI (zwłaszcza jeśli chodzi o przygotowywanie i obchodzenie świąt w roku liturgicznym jak również wewnątrz-zgromadzeniowych uroczystości, począwszy od obecności wspólnoty przy przyjęciu kandydatki do Zgromadzenia)

• PRACA (podejmowanie działań w grupach kilku lub wieloosobowych, konsultacja i akceptacja wspólnoty, wzajemna pomoc i wymiana doświadczeń w obszarze pracy formacyjnej, edukacyjnej, ewangelizacyjnej i duszpasterskiej)

• WYPOCZYNEK (w naszych domach zakonnych pielęgnuje się tradycję wspólnych rekreacji, na którą zbierają się w miarę możliwości wszystkie siostry danego domu; dwutygodniowy wypoczynek spędzamy w siostrzanych wspólnotach innych domów)

Jesteśmy wspólnotą wielopokoleniową. Najmłodsze z nas są zwykle jeszcze nastolatkami, zaś najstarsze w bardzo sędziwym wieku, tak, jak w prawdziwie dużej rodzinie.

Mieszkamy w domach liczących od 3 do 60 sióstr. Jest nas ponad 200, więc znamy swoje imiona, które się w zgromadzeniu nie powtarzają (siostry otrzymują nowe imię zakonne lub czasami pozostają przy imieniu nadanym na Chrzcie św.), wiemy, gdzie dana siostra pracuje, w którym domu zakonnym przebywa. Utrzymujemy między domami kontakt listowny. Dużą popularnością cieszą się tzw. "listy kolejne" informujące o działalności i wydarzeniach, które miały miejsce w poszczególnych domach zakonnych. Znamy rodziny naszych sióstr, które często nas odwiedzają. A ponieważ priorytetem naszych działań jest praca wychowawcza - znamy także po imieniu dzieci i młodzież, która uczy się w naszych szkołach oraz ich rodziców. Pamiętamy i utrzymujemy kontakty z dawnymi wychowankami, które gromadzą się w naszych domach na spotkaniach klasowych czy też ogólnych, dorocznych rekolekcjach bądź zjazdach.
W chwili składania profesji wieczystej siostra słyszy wypowiadane przez przełożoną generalną słowa: "Odtąd, siostro, wszystko nam będzie wspólne." Radości, problemy, zadania - są wspólne, są troską i udziałem każdej z nas.